Την έντονη ανησυχία τους εκφράζουν κατά καιρούς διάφοροι γλωσσολόγοι για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας.
Γεγονός είναι ότι μέσα από την αυξανόμενη τάση της παγκοσμιοποίησης, η γλώσσα μας δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα μέσω της παιδείας. Η διείσδυση ξενόφερτων λέξεων, η απουσία ορθής ελληνικής γραφής και η άγνοια γύρω από την ιστορία μας οδηγούν σε μια πρωτοφανή πολιτιστική παρακμή.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα, που διαμόρφωσε κάθε έννοια πολιτισμού και επιστήμης με τη μοναδικότητα της, έχει περιέλθει στο περιθώριο μαζί με την διδασκαλία της ελληνικής Ιστορίας. Η παιδεία λοιπόν, όπως έχει διαμορφωθεί, δεν χωρεί πλέον αμφιβολία πως είναι μια απειλή ορατή απέναντι στην καταγωγή και το μέλλον μας ως Ελληνισμός.
Αυτά βέβαια εν Ελλάδι, όταν στον δυτικό κόσμο διδάσκεται συστηματικά η αυθεντική ελληνική γλώσσα, που αναγνωρισμένα τιμάται από άλλους πολιτισμούς και έχει αποτελέσει το γλωσσικό υπόβαθρο για όλες τις γλώσσες του δυτικού κυρίως κόσμου.
Προσκολλημένοι στις ρίζες τους οι ανά τον κόσμο ομογενείς, αγωνίζονται να διατηρήσουν τη γλώσσα τους καθώς τη θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και, άρα, ως αναγκαίο στοιχείο για να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα. Συνάμα, βέβαια, η καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας, που μπορεί να βεβαιωθεί με το αντίστοιχο πιστοποιητικό ελληνομάθειας, επιτρέπει στους ομογενείς νέους τόσο το να πραγματοποιήσουν τις σπουδές στους σ’ ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, όσο και το να διεκδικήσουν μια θέση αξιόλογης εργασίας.
Η παροικία μας - συγκριτικά με άλλες παροικίες - έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά με την ίδρυση σχολείων, όπου τα παιδιά παράλληλα με τις δύο επίσημες γλώσσες, διδάσκονται και την ελληνική. Παρά το ελληνικό τους όνομα πάντως, τα σχολεία μας, βάσει της νομοθεσίας του Κεμπέκ, αν και ιδιωτικά δεν θεωρούνται Ελληνικά.
Με κύρια γλώσσα την Γαλλική, οι ώρες διδασκαλίας της ελληνικής είναι αισθητά περιορισμένες, ενώ τα τελευταία χρόνια, λόγω του χαρακτήρα τους, έχουν περαιτέρω μειωθεί. Στον χώρο, εξ’ άλλου των σχολείων, οι μαθητές υποχρεούνται να χρησιμοποιούν μόνο την Γαλλική, ενώ στο σπίτι, με τους γονείς και τα αδέλφια τους ομιλούν κυρίως την Αγγλική.
Δίχως λοιπόν ουσιαστικό κίνητρο αλλά και πρακτική εξάσκηση, μοιραίο είναι οι μαθητές με την αποφοίτησή τους να ξεχάσουν κάποτε τη γλώσσα ή στην καλύτερη περίπτωση να τη μιλούν “σπασμένα”. Ποίον το όφελος λοιπόν;
Ορισμένοι γονείς ομολογούν ότι το βασικό κίνητρο που γράφουν τα παιδιά τους εκεί είναι το ελληνικό περιβάλλον το οποίο θεωρούν οικογενειακό και ασφαλές.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Εν όψει τοιαύτης πραγματικότητας, η διοίκηση του σχολείου - κατά τη γνώμη μου - θα πρέπει να αναζητήσει αποτελεσματικούς τρόπους ώστε οι αποφοιτήσαντες μαθητές ,πέρα από την γενικότερη ακαδημαϊκή μόρφωση, να έχουν αποκτήσει και επαρκή γνώση της ελληνικής. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός ύπαρξης των εν λόγω σχολείων.
Πάντως, ως εναλλακτική λύση, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα η αναβίωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων, στην οποία κάποτε φοίτησαν (με προσιτά μάλιστα δίδακτρα) χιλιάδες ελληνόπουλα, πολλά από τα οποία διέπρεψαν σε όλους τους τομείς της επαγγελματικής τους ζωής.
Μια ιδέα, νομίζω, που αξίζει να λάβουμε σοβαρά υπόψη…
No comments:
Post a Comment