Every Day...
Προτού διαβάσετε αυτό το άρθρο, προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις γιορτές και τις κάθε είδους επετείους. Αντίθετα, πιστεύω ότι μας δίνουν την ευκαιρία να τιμήσουμε αυτούς που αγαπάμε και ακόμη να περάσουμε μαζί τους ευχάριστες στιγμές.Το πρόβλημά μου είναι το καθεαυτό "πνεύμα" των Ημερών, όπου ορισμένοι - άσκοπα ή εσκεμμένα - καθιέρωσαν και όλοι εμείς αισθανόμαστε εξαναγκασμένοι να ακολουθούμε πιστά... Ο λόγος σήμερα για την αυριανή "Ημέρα" του πατέρα. Λες και δεν αγαπάς τον πατέρα ή την μητέρα σου και περιμένεις αυτή τη συγκεκριμένη μέρα να τους το δείξεις... Λες και δεν αγαπάς τον πατέρα σου τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου και πρέπει να έρθει το Father's Day για να τον θυμηθείς... Και ακόμη να χαίρονται τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, οι κάβες, τα ζαχαροπλαστεία... Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο συναισθηματικά εκμεταλλευτικό από αυτό. Έχουμε βέβαια και τις άλλες, ουκ ολίγες "ειδικές Ημέρες", από τον καρκίνο μέχρι το Parkinson, το κάπνισμα, το σεξ κλπ. Τώρα θα μου πείτε, έχεις πρόβλημα με την "Ημέρα" του πατέρα και της μητέρας αλλά όχι με την "Ημέρα" του AIDS ή του Gay Pride; Κατ’ αρχάς η "Ημέρα" του AIDS δεν είναι γιορτή. Η παρέλαση "Υπερηφάνειας" πάλι είναι μια διαφορετική υπόθεση γιατί (παρότι δεν με βρίσκει σύμφωνο) πρόκειται για γιορτή και ένωση μιας κοινότητας προς υπενθύμιση συγκεκριμένων σκοπών και κόντρα στο φόβο. Και η εργατική Πρωτομαγιά μέρα υπενθύμισης είναι αλλά οι περισσότεροι τη χρησιμοποιούν για να πιάσουνε το Μάη (στην Ελλάδα εννοείται) και να φάμε κοψίδια κι όχι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους... Για πολλούς τέτοιες "Ημέρες" είναι πολύ σημαντικές γιατί έστω για μια φορά το χρόνο ο κόσμος υποθετικά αφυπνίζεται και όσοι έχουν χάσει ανθρώπους από τη ζωή, τιμάνε τη μνήμη τους και εκφράζουν τον πόνο και την ελπίδα τους. Βέβαια ο κόσμος συνήθως αφυπνίζεται και ύστερα ξανακοιμάται σαν να μη τρέχει τίποτα. Συχνά αναρωτιέμαι, μήπως το να δημιουργούμε ειδικές "Ημέρες" είναι το άλλοθι μας στην αδράνεια, την αδιαφορία και την άγνοια που μας χαρακτηρίζει τις επόμενες ημέρες του χρόνου; "Γεια σου γέρο, χρόνια σου πολλά, sorry που άργησα να έρθω στο γηροκομείο (που σε πέταξα), γιατί όπως καταλαβαίνεις πρέπει να δουλέψουμε και δεν έχουμε καιρό να σε κοιτάξουμε..." Η προσωποποίηση της υποκρισίας σε όλο της το μεγαλείο...Υποθέτω και το σέβομαι πως κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτές τις ιδιαίτερες "Ημέρες" μολονότι έχουν σκαρώσει τόσες πολλές... Το θέμα είναι πως ο πατέρας μας και όλοι οι οικείοι μας χρειάζονται πολλά περισσότερα από μια μέρα. Χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα ,τη μέριμνά μας, πολύ πιο πολύ από μια γραβάτα , ένα πουκάμισο, ένα γεύμα... Σίγουρα χρειάζονται γιορτή, όμως γιορτή με αληθινό νόημα, γιορτή καθημερινή, γιορτή ολόκληρης ζωής...
Happy Father's Day, Everyday...
No comments:
Post a Comment