Total Pageviews

Thursday, May 28, 2015

Εσείς τι λέτε;



Αγία Σοφία
Tο "λυπημένο" τζαμί!
 

Το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας έχει ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο μία καμπάνια με αίτημα να μη μετατραπεί η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη σε τζαμί. Όπως επισημαίνεται στο κείμενο του ψηφίσματος, επιτροπή του τουρκικού κοινοβουλίου εξετάζει αίτηση που υπέβαλαν πολίτες για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Σχέδιο νόμου έχει εισαχθεί για την μετατροπή της και πάλι σε "σύμβολο κατάκτησης” της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας Μπουλέντ Αρίντς υποσχέθηκε ότι το "λυπημένο" τζαμί  σύντομα θα “χαμογελά” ξανά, ως τέμενος...Το ψήφισμα του ΣΕΗ έχει συγκεντρώσει πάνω από 25.000 υπογραφές και έχει ήδη παραδοθεί στην UNESCO η οποία το 1985  έχει κηρύξει την Αγία Σοφία Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομίας.Όπως επισημαίνεται, εάν η Αγία Σοφία μετατραπεί σε τζαμί θα χάσει τα χριστιανικά και βυζαντινά χαρακτηριστικά της, τα οποία θα πρέπει να προστατευτούν, βάσει της συνθήκης για τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, την οποία επικύρωσε η Τουρκία. Η Αγία Σοφία, εν τω μεταξύ, χρησιμοποιείται για "προσευχή" από τον Ταγίπ Ερντογάν  προκειμένου να ενισχύσει το πολιτικό του προφίλ που πλήττεται επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό. Δίνει μάλιστα το ραντεβού στην Ayasofya τη σημαδιακή ημέρα της επετείου της άλωσης της Πόλης, με καλεσμένους ισλαμιστές ηγέτες να προσεύχονται μέσα στο ναό, προβάλλοντας έτσι την ειλημμένη απόφασή του να αρθεί η μουσειακή χρήση του μνημείου και να επιστρέψει η λατρευτική. Γνωστές βέβαια οι προθέσεις της Τουρκίας.. Θα αντιδράσει άραγε δυναμικά η ελληνική κυβέρνηση; Η Unesco πάντως τηρεί σιγή ιχθύος και προκαλεί εντύπωση η "αδράνεια" της και των υπολοίπων διεθνών οργανισμών σε αυτή την πρόκληση εκ μέρους της γείτονος.Για την ιστορία, ο πρώτος ναός της Αγίας Σοφίας θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μΧ  όταν ονόμασε τη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και για χίλια και πλέον χρόνια (537-1453), η Αγία Σοφία θα αποτελέσει το κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Εκεί, ο λαός θα γιορτάσει τους θριάμβους, θα θρηνήσει τις συμφορές και θα αποθεώσει τους νέους αυτοκράτορες. Η τελευταία λειτουργία τελέστηκε στις 29 Μαΐου του 1453. Μετά την άλωση της Πόλης έγινε τζαμί και με την επανάσταση του Κεμάλ Ατατούρκ μετατράπηκε σε μουσείο. Η ουσία είναι ότι μια τέτοια κίνηση, μια τέτοια βεβήλωση της Αγίας Σοφίας θα αποτελέσει την πλήρη ταπείνωση του νεοελληνικού κράτους. Μας αξίζει; Κατά πάσα πιθανότητα ναι. Μας αξίζει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εμείς ήμασταν αυτοί που "προωθούσαμε" την Τουρκία στην Ευρώπη, που συνεχώς υποχωρούσαμε σε όλα τα ζητήματα  και που αποδεχόμασταν ως παγιωμένες τις αμφισβητήσεις μας. Τζαμί η Αγία Σοφία, τζαμιά και στην Αθήνα, τζαμιά παντού. Και μετά απορούμε που σε κάποιο καιρό,  όπως πάμε, όχι μόνον η Θράκη, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα  θα περιέλθει υπό τουρκικό έλεγχο...

Εσείς τι λέτε; 

Thursday, May 21, 2015

Εσείς τι λέτε;




Euro(without)vision...

Μπήκαμε πανηγυρικά στην τελική ευθεία...Ο λόγος για τον περιβόητο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2015 που ρίχνει    σήμερα την αυλαία του στη Βιέννη της Αυστρίας. Κι' επειδή τυγχάνει να είμαι άνθρωπος της περιέργειας (δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό) πήρα σβάρνα τα συμμετέχοντα τραγούδια στο Youtube για να έχω μια ιδέα πριν καταγράψω τις σκέψεις μου.Στο παρελθόν, για να πω και του στραβού το δίκιο, ενδεχομένως έβγαιναν μέσω Eurovision και κάποια καλά τραγούδια που είχαν πει καταξιωμένες ερμηνεύτριες όπως η Μαρινέλλα, η Ελπίδα, η Μαρίζα Κωχ... Σήμερα το πανηγύρι αυτό - γιατί περί πανηγυριού πλέον πρόκειται - μου δίνει την αίσθηση μιας παρωδίας που εξακολουθεί να προβάλλεται ως ένα σημαντικό γεγονός. Και μια χώρα της τέχνης και του πολιτισμού,  όπως είναι η Ελλάδα, προσπαθεί να κερδίσει εύσημα από την άνευ περιεχομένου "ανοραματικής" Eurovision. Αν είναι δυνατόν... Την Ελλάδα φέτος εκπροσωπεί η κύπρια Μαρία-Ελενα Κυριάκου με το τραγούδι "One Last Breath" (Μια τελευταία ανάσα). Μια χαρά κοπέλα η Μαρία-Ελενα και της εύχομαι ειλικρινά να τα καταφέρει και να κάνει μια αξιοπρεπή καριέρα στον καλλιτεχνικό χώρο. Αναρωτιέμαι όμως, δεν βρέθηκε τέλος πάντων ένας άνθρωπος του χώρου να την καθοδηγήσει στην σωστή επιλογή του τραγουδιού; Γιατί τέτοια ξενομανία, να πασχίζει    απεγνωσμένα να μιμηθεί μεγάλες ντίβες τύπου Barbra Streisand, Whitney Houston, Celine Dion... Δεν είμαι μουσικολόγος, απλά ένας άνθρωπος που λατρεύει το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι και πιστεύω ακράδαντα εδώ και χρόνια ότι πρέπει να συμμετέχουμε με ελληνικό στίχο.  Στην Eurovision δίνουμε το παρών την δύσκολη αυτή εποχή της κρίσης και της αβεβαιότητας και θα έπρεπε νομίζω να εκμεταλλευτούμε έστω και τούτη την τηλεοπτική ευκαιρία για να περάσουμε ένα μήνυμα αξιοπρέπειας και αισιοδοξίας στη δύσπιστη προς εμάς Ευρώπη. Ένα μήνυμα με ελληνικό χρώμα και νοηματικό στίχο. Και όχι να στέλνουμε μία μαϊμουδίζουσα αοιδό που να επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά για τον ασφαλή βαθμό αφοσίωσης και την ολοκληρωτική μας παράδοση στην ξενόφερτη δυτική κουλτούρα... Παρά ταύτα, το One Last Breath της Μαρίας-Ελενας δεν είναι σε καμία περίπτωση το χειρότερο από ορισμένα άλλα τραγούδια που στείλαμε στο παρελθόν με την Άννα Βίσση, την Κρίστη Στασινοπούλου και την Αφροδίτη Φρίντα. Η επιλογή όμως του συγκεκριμένου - εκτός χρόνου και τόπου - τραγουδιού ήταν ατυχέστατη και για άλλη μία φορά χάσαμε την ευκαιρία να δείξουμε την ταυτότητά και τις αξίες μας στο ευρείας τηλεθέασης ευρωπαϊκό αυτό σόου. Πιθανότατα, όταν θα διαβάζετε το παρών άρθρο να έχουν ήδη αναδειχτεί οι νικητές της Eurovision 2015 και ειλικρινά εύχομαι στην Μαρία-Ελένη Κυριάκου να βρίσκεται ανάμεσα στους διακριθέντες. Διότι πέρα από τις λάθος μουσικές επιλογές της, το ταλέντο της είναι αναμφισβήτητο...

Εσείς τι λέτε;                

Friday, May 15, 2015

Εσείς τι λέτε;

                         

Γενοκτονία των Ποντίων
Μια επιβεβλημένη αναγνώριση...

Πολλές γενοκτονίες γνώρισε ο εικοστός αιώνας και η Μικρασιατική γη τις χειρότερες από αυτές. Ας θυμηθούμε τούτες τις μέρες την ιστορική πλέον τοποθέτηση του σφαγέα Μπεχαεντίν Σακίρ το 1915: "Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική δύναμη και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί βία…"Η αρχή έγινε με τους Αρμένιους. Η συστηματική προσπάθεια της εξόντωσής τους έχει μείνει στην ιστορία ως η πρώτη προσπάθεια αναζήτησης μιας τεχνικής της γενοκτονίας, το μόνο αξιοσημείωτο εξαγώγιμο προϊόν του Κεμαλισμού. Την εφάρμοσαν οι Γερμανοί επί των Εβραίων,   την εφάρμοσαν οι Κεμαλιστές στον Πόντο, στην Μικτά Ασία, στην Πόλη, στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν...Μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού από την Βουλή των Ελλήνων, η ανάγκη για τη διεθνή αναγνώρισή της είναι πλέον επιτακτική και αποτελεί ουσιαστικά μια προοδευτική πολιτική πράξη που αποσκοπεί στη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρει ενεργά στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι αν είχαμε εγκαίρως διεκδικήσει πολιτικά την καταδίκη της Γενοκτονίας, όπως σωστά έπραξαν οι Εβραίοι, είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, τις απελάσεις του 1964, την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974... Δεν θα είχαμε τις συνεχιζόμενες σε κάθε επίπεδο απαράδεκτες προκλήσεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη... Θα πρέπει επιτέλους να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο προώθησης της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού και θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες που γίνονται προς αυτό το σκοπό. Ειδικότερα τώρα που το θέμα Γενοκτονία ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή την παγκόσμια κινητοποίηση των Αρμενίων. Σχεδόν σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι διώκονται, αποβάλλονται ή σκοτώνονται λόγω της φυλής, της θρησκείας, του φύλου ή της πολιτικής τους ένταξης. Παρά τη ρητορική η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια της ή δεν πράττει τίποτα. Με τη διεθνή αναγνώριση μπορούμε να μην επιτρέψουμε άλλες γενοκτονίες,.. Ευπρόσδεκτη η πρωτοβουλία της ΕΚΜΜ να τιμήσει την επέτειο της 19η Μαΐου και τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο. "Αόρατο"-για ακόμη μία φορά-το Ελληνικό Κογκρέσο του Κεμπέκ το οποίο λόγω και του ρόλου του θα έπρεπε να ήταν μπροστάρης και καθοδηγητής σε όλα τα θέματα ύψιστης σημασίας που μας απασχολούν. Πάντως, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον συνάδελφο Γιώργο Γκιούσμα πως το Κογκρέσο θα πρέπει επί τέλους να αλλάξει δομή. Αν και προσωπικά πιστεύω πως καιρός είναι να το στείλουμε σε μόνιμες διακοπές, γιατί είναι πλέον όλο και πιο κοινή η διαπίστωση ότι  παρακουράστηκε να "επιτελεί έργο" τελευταία!  

Εσείς τι λέτε;

Saturday, May 9, 2015

Εσείς τι λέτε;


Ημέρα ή γιορτή της μητέρας;

H Ημέρα της Μητέρας, που έγινε 100 ετών, είναι γνωστή κυρίως ως μία ευκαιρία για λουλούδια, δώρα, κάρτες, ευχές και γενικά ενδείξεις αγάπης και εκτίμησης στη γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο.
Ωστόσο, ο αρχικός σκοπός της ίδρυσής της ήταν εντελώς διαφορετικός. Η συγκεκριμένη εορτή έχει πιο μελαγχολικές ρίζες: Ιδρύθηκε για τις πενθούσες γυναίκες προκειμένου να θυμούνται τους πεσόντες στρατιώτες και να προσπαθούν για την ειρήνη.
 Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν η οργανώτρια των γυναικών της Δυτικής Βιρτζίνια, Ανν Ριβς Τζάρβις (η μητέρα της Άννας) οργάνωνε την Ημέρα της Μητέρας, ομάδες γυναικών που εργάζονταν για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και προσπαθούσαν να μειώσουν τη βρεφική θνησιμότητα με την καταπολέμηση των ασθενειών. Οι ομάδες αυτές φρόντιζαν επίσης τους πληγωμένους στρατιώτες και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου.
Η Τζάρβις είχε επίσης ξεκινήσει την Ημέρα Φιλίας της Μητέρας για την ένωση των γυναικών όλης της χώρας. Πάντως, ήταν η κόρη της Άννα που δημιούργησε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ημέρα και Μητέρας. Το 1905 ο θάνατος της μητέρας της την ενέπνευσε να οργανώσει εκδηλώσεις για την συγκεκριμένη Ημέρα.   
Στις 10 Μαΐου του ίδιου έτους, οικογένειες συγκεντρώθηκαν στην γενέτειρά της Τζάρβις, στο Γκράφτον της Δυτικής Βιρτζίνια αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις και τελικά ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον το 1914 επίσημα ανακήρυξε τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου ως Ημέρα της Μητέρας.
Για την Τζάρβις, η Ημέρα της Μητέρας ήταν μια ημέρα όπου τα παιδιά θα έπρεπε να πηγαίνουν στο πατρικό τους σπίτι, να περάσουν χρόνο με τη μητέρα τους και να την ευχαριστήσουν για όσα έχει κάνει και διευκρίνιζε πάντα ότι ήταν Ημέρα της Μητέρας και όχι Γιορτή της Μητέρας...
Ωστόσο η επιτυχία της Τζάρβις σύντομα μετατράπηκε σε αποτυχία, τουλάχιστον στα μάτια της. Η ιδέα της γρήγορα έγινε ένα εμπορικό χρυσορυχείο με επίκεντρο την αγορά  λουλουδιών, γλυκών και ευχετήριων καρτών, μια εξέλιξη που την ενόχλησε βαθιά.    Έτσι, αφιέρωσε τον εαυτό της και την περιουσία της στο να καταφέρει να επιστρέψει η Ημέρα της Μητέρας στις ευλαβικές της ρίζες.
Οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με αγωγές και ακόμη επιτέθηκε στην τότε πρώτη κυρία των ΗΠΑ, Ελέανορ Ρούσβελτ, κατηγορώντας την ότι χρησιμοποιεί την Ημέρα της Μητέρας για να αντλήσει κεφάλαια για φιλανθρωπίες.
Οι έντονες προσπάθειες της Τζάρβις για την εξυγίανση της Ημέρας της Μητέρας συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 1940, ενώ το 1948 πέθανε αδέκαρη σε ηλικία 84 ετών στο Σανατόριο της Πλατείας Μάρσαλ στη Φιλαδέλφεια. Σήμερα φυσικά η Ημέρα της Μητέρας συνεχίζει να κυλάει σαν μια μηχανή του καταναλωτισμού...  
Όπως και να έχει, Χρόνια Πολλά σε όλες τις μητέρες του κόσμου!

Εσείς τι λέτε;

Friday, May 1, 2015

Εσείς τι λέτε;


ΕΚΜΜ 
Ριζική αναδιάρθρωση εδώ και τώρα...


Το ένα χτύπημα μετά το άλλο δέχεται τελευταία η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μόντρεαλ. Οι απανωτές κυβερνητικές περικοπές στις επιδοτήσεις των σχολείων, το ογκώδες χρέος στο ελληνικό δημόσιο, με αμυδρή πλέον ελπίδα να διαγραφεί, οι αυξανόμενες πιεστικές οικονομικές απαιτήσεις της Μητρόπολης, σε συνδυασμό με τα απρόβλεπτα συμβάντα όπως η πρόσφατη πυρκαγιά στην Παναγίτσα, διαγράφουν το μέλλον του Οργανισμού εξαιρετικά ζοφερό και αβέβαιο και με περαιτέρω συρρίκνωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Παρ όλα αυτά, η Κοινότητα θεωρείται αρκετά "εύπορη" και τώρα με την περιφερειακή ένωση ευπορότερη... Σε πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια υπολογίζεται η ακίνητη περιουσία .Πως όμως γίνεται με τέτοια - καθόλου ευκαταφρόνητη - περιουσία η Μεγαλώνυμη να λειτουργεί με παθητικό και οι υπηρεσίες της να υπολειτουργούν; Το κύριο πρόβλημα, σύμφωνα με τους διοικούντες, εστιάζεται στο ότι τα περισσότερα κτίρια της είναι προβληματικά και μη εισοδηματικά. Στο Μόντρεαλ π.χ. το Κοινοτικό Κέντρο, με τις ελάχιστες εκδηλώσεις που διεξάγονται, συχνά δεν καλύπτει καν τα έξοδά του. Το Κέντρο στη Νότια Ακτή, λόγω απόστασης αλλά κυρίως λόγω έλλειψης ελληνικού πληθυσμού, συντηρείται από το ταμείο της "μητέρας". Τα σχολικά κτίρια συνεχώς απαιτούν εκτεταμένες πολυδάπανες επισκευές. Οι εκκλησίες "μπαίνουν" μέσα λόγω πληθυσμιακής μετακίνησης και αποδημίας των τακτικών πιστών. Και εάν εξαιρεθούν οι   μη επαρκείς εξωσχολικές επιδοτήσεις για τα τμήματα τα οποία ο Οργανισμός υποχρεούται να διατηρεί λόγω της μη κερδοσκοπικής του ιδιότητας, (κοινωνικές υπηρεσίες, πολιτιστικό και αθλητικό τμήμα. κ.α.) η Κοινότητα δεν έχει άλλα σοβαρά εισοδήματα. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τους διακόσιους πενήντα τόσους μόνιμους και έκτακτους υπαλλήλους που απασχολεί (εκπαιδευτικούς, γραφιάδες, συντηρητές, κ.λπ.) ουσιαστικά βρίσκεται στο κόκκινο... Οι καιροί που διανύουμε είναι δύσκολοι και απρόβλεπτοι, όλοι το γνωρίζουμε και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πρέπει να ληφθούν σοβαρές και αποτελεσματικές αποφάσεις. Η προθυμία και η όποια ικανότητα της κάθε διοίκησης δεν επαρκούν για να λυθούν τα πολλαπλά προβλήματα της καθημερινότητας. Υπάρχουν βέβαια και οι εθελοντές μας, η ραχοκοκαλιά του Οργανισμού, οι οποίοι πάντως δεν ανανεώνονται, ορισμένοι  κουράστηκαν ενώ κάποιοι από αυτούς στην φιλότιμη προσπάθειά τους να προσφέρουν, λόγω ουσιαστικής έλλειψης προγραμματισμού, συντονισμού και συνεννόησης, προβαίνουν σε λανθασμένες πρωτοβουλίες και κινήσεις με συνέπεια το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους να είναι αντίθετο από το ποθητό. Σε δύο περίπου μήνες διεξάγεται ο ετήσιος Μαραθώνιος της Κεντρικής Ερανικής Επιτροπής για τα ελληνικά μας σχολεία. Ας επικεντρώσουμε εκεί όλη μας την προσοχή. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως η Κοινότητα για να επιβιώσει και να πάει μπροστά χρειάζεται εδώ και τώρα ριζική αναδιάρθρωση στον τρόπο λειτουργίας της. Και  χρειάζεται ακόμη καμιά δεκαριά επιτυχημένους στον κλάδο τους που ξέρουν πως να σκέφτονται και των οποίων οι γνώσεις και η πείρα ευελπίστως θα οδηγήσουν τον Οργανισμό στον δρόμο της επιτυχίας και ανάπτυξης.  
Προτού είναι πολύ αργά...

Εσείς τι λέτε;