Total Pageviews

Thursday, August 29, 2013

Εσείς τι λέτε;


                               
               Το Στάδιο των "Θαυμάτων και των Τεράτων!"

Νέα προβλήματα παρουσιάστηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ σε βαθμό μάλιστα που οι Allouettes αναγκάστηκαν να ακυρώσουν τα παιχνίδια τους και να "παγώσουν" την φιλοξενία του Grey Cup το 2017.
Οι καθημερινοί έλεγχοι που γίνονται στις εγκαταστάσεις  κατέληξαν στο συμπέρασμα σοκ ότι η οροφή του Σταδίου έχει - ούτε λίγες ούτε πολλές - 2,729 ρωγμές(!) οι οποίες διαπιστώθηκαν μεταξύ Νοεμβρίου 2012 και Μάιου 2013. Οι περισσότερες βέβαια έχουν πάχος μερικά εκατοστόμετρα ή χιλιοστόμετρα, όμως με τη συντήρηση να κοστίζει πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια κάθε χρόνο, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η φονική κατάρρευσή της στέγης είναι ζήτημα χρόνου. 
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το Ολυμπιακό Στάδιο δεν έχει ακόμη κατεδαφιστεί. Και έχω την εντύπωση πως με τρόπο μακάβριο η διοίκηση, που επιμένει να το κρατάει ζωντανό, θέλει πρώτα να δει μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους να σκοτώνονται από κάποιο ατύχημα πριν αποφασίσει να το ισοπεδώσει.
Το πολυμερές με το οποίο είναι φτιαγμένη η οροφή του - κατά τα άλλα - "μεγαλοπρεπούς" Σταδίου μπορεί να σηκώσει μέχρι και 58 κιλά ανά τετραγωνικό εκατοστό. Όμως, από τότε που εγκαταστάθηκε έχει χάσει 59% από την ικανότητά της να κρατάει τέτοιου είδους βάρος. Η τελευταία στέγη (προηγήθηκαν κάμποσες άλλες...) εγκαταστάθηκε ως γνωστόν το 1999 και την πληρώσαμε από τις τσεπούλες μας σε τιμή "προσφοράς" μόλις 33 εκατομμύρια δολάρια! Παρόλα αυτά τα προβλήματα συνεχίζονται και πολύ φοβάμαι πως θα δούμε κάποιο πολύνεκρο ατύχημα πριν οι ιθύνοντες του Δήμου Μόντρεαλ πάρουν τη σωστή απόφαση.
Τώρα θα μου πείτε εκλογές έρχονται και οι "προτεραιότητες" των διαδόχων εστιάζονται στην "αποκομιδή" ψήφων. Άλλωστε, τι σημασία έχουν μερικές εκατοντάδες ζωούλες φιλάθλων μπροστά στα αναρίθμητα (με το αζημίωτο!)"αναπτυξιακά" έργα και την "αποκατάσταση" της διαφάνειας που μας υπόσχονται οι λυμαίνοντες την καθέδραν!     
Πολύ απολαυστικό πάντως το debate των επίδοξων δημάρχων που μας παρέπεμψε στο "Καρναβάλι των Θαυμάτων και των Τεράτων" του φίλου-συνεργάτη Δημήτρη...

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com

Thursday, August 22, 2013

Εσείς τι λέτε;



                                                 
                                                             <<Εθνική>> Επιλογή...
Μπρός στο χρήμα ούτε "Έθνη" μετράνε, ούτε πολιτικές, ούτε γλωσσικές ιδεολογίες...
Ο Jean-Martin Aussant, πρώην péquiste και μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του πιο ακραίου αυτονομιστικού κόμματος Option Nationale, (Εθνικής Επιλογής) το οποίο ήρθε πέμπτο στις περσινές εκλογές με ποσοστό 1,89%, αποφάσισε να εγκαταλείψει την πολιτική και το κόμμα του (όπως φαίνεται και τις προσπάθειές για την απόσχιση του Κεμπέκ από τον υπόλοιπο Καναδά), καθώς βρήκε θαυμάσια επικερδή εργασία στην Βρετανία!
Ο κ. Aussant, ο οποίος από πολλούς θεωρείτο το ανερχόμενο πολιτικό αστέρι, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγγλία, εκεί όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του.  
Έτσι, επιστρέφει στη χώρα εναντίον της γλώσσας της οποίας επί τόσα χρόνια μαχόταν!
Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί η αντίδραση των ακτιβιστών σε αυτή την απόφαση καριέρας που παίρνει ο " ιδεολόγος" κ. Aussant... Πάντως, στους κύκλους των σκληροπυρηνικών του διαχωρισμού μέχρι στιγμής επικρατεί σιγή ιχθύος...
Ο κ. Aussant δήλωσε - μεταξύ άλλων - πως το Parti Quebecois (το οποίο είχε εγκαταλείψει για να φτιάξει δικό του κόμμα) δεν κάνει τα σωστά βήματα για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ καθώς είναι πάρα πολύ ντροπαλό...
Για την ιστορία, παραθέτουμε μερικές παρόμοιες "κοπάνες" εθνικιστών ηγετών στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν...
Ο Lucien Bouchard, που ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με το Ομοσπονδιακό Συντηρητικό Κόμμα του φίλου του Brian Mulroney, το εγκατέλειψε για να δημιουργήσει  το Bloc Quebecois, το οποίο και αυτό στη συνέχεια εγκατέλειψε (η ιδέα μάλλον κάπου είχε Blocκάρει!) για να μεταπηδήσει στο "βολικό" Parti Quebecois.
Τελικά παράτησε την πρωθυπουργική καρέκλα (μια και ο σκοπός ύπαρξής δεν "πουλούσε") για να δεχτεί δελεαστική πρόταση άγγλο-καναδικής δικηγορικής φίρμας!
Ο πολλά υποσχόμενος Andre Boisclair, απόφοιτος του Harvard, αφού απέτυχε να φέρει το Parti Quebecois στην εξουσία, απολαμβάνει σήμερα νέα καριέρα στις ΗΠΑ, "χώρα των ευκαιριών", με τις ευλογίες της "ανεξάρτητης" πρωθυπουργού Pauline Marois!
Ο Jacques Parizeau απόφοιτος του London School of Economics για ένα μεγάλο διάστημα έζησε και εργάστηκε στο "μισητό" αγγλοσαξονικό Ηνωμένο Βασίλειο!
Η λίστα όμως είναι μακρά, γι αυτό θα επανέλθουμε...
We wish you the best of luck in your new job in Britain monsieur Jean-Martin Aussant, εκεί όπου μάλλον δεν θα έχετε το Option να μιλάτε γαλλικά!

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com      

 

Wednesday, August 14, 2013

Εσείς τι λέτε;


Μην πατάτε τη χλόη, για να μη την "πατήσετε"

Εσείς που ίσως έχετε την εντύπωση ότι η πόλη του Μόντρεαλ έχει εξαντλήσει όλους τους δυνατούς τρόπους για να αρπάξει τα φτωχά σας βαλάντια σε τούτη τη δύσκολη περίοδο κρίσης - με κάμποσα απο τα χρήματα των ταλαίπωρων φορολογούμενων να έχουν κάνει "φτερά" - γελιέστε αφού ακόμα και μια βόλτα στο πάρκο μπορεί να σας κοστίσει!
Πιθανόν να μη το γνωρίζατε, όμως απο το 2005 και μετά το συμβούλιο του Δημου Μόντρεαλ ψήφισε  ενα νόμο σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται να πατάμε τη χλόη. Διαφορετικά την "πατάμε"με πρόστιμο!
Απίστευτο θα πείτε και όμως αληθινό! Το γεγονός βέβαια φαντάζει σαν σενάριο επιστημονικής    φαντασίας. Μάλιστα, εάν κάποιος αγανακτησμένος πολίτης δεν ανέβαζε στο blog του το σκανάρισμα του προστίμου που έφαγε απο αστυνομικό που τον τσάκωσε να πατά το γρασίδι ενός πάρκου δεν θα το πίστευα ποτέ. Ολα αυτά τα χρόνια είχα την εντύπωση - όπως και σείς υποθέτω - πως στα πάρκα του Κεμπέκ μπορούσε κανείς να περπατήσει άνετα. Και όμως, ο "οικολογικός" νόμος ζεί και βασιλεύει...
Απο απλή περιέργεια ερεύνησα το θέμα και διαπίστωσα ότι ο νόμος βρίσκεται στο άρθρο 6 παράγραφος 4 της Ville de Montreal. Σύμφωνα λοιπόν με τον ισχυοντα νόμο απαγορεύεται να περπατάς στο γρασίδι πεζός, με ποδήλατο ή με άλογο.
Η υπόθεση ομολογουμένως έχει πολύ πλάκα διότι σε κανένα πάρκο του Μητροπολιτικού Μόντρεαλ δεν βλέπουμε πινακίδα που να απαγορεύεται το πάτημα στο γρασίδι. Με άλλα λόγια, όταν θέλουμε να κάνουμε πικνίκ, να καθίσουμε ή να παίξουμε Frisbee και αυτό ακόμα απαγορεύεται; Μήπως σε λίγο θα απαγορεύεται να αναπνέουμε και τον αέρα στα πάρκα;
Αναρωτιέμαι, δεν θα έπρεπε οι δημοτικοί μας σύμβουλοι που συχνά αρέσκονται να εκθειάζουν τα κάλλη του Μόντρεαλ και τις "αναρίθμητες" υπηρεσίες του δήμου, να μας ενημερώνουν κατα καιρούς και για τους "φαεινούς" νόμους που περνάνε στα δημοτικά συμβούλια;
Πλάκα λοιπόν μέχρι να μας έρθει το πρόστιμο των εκατόν πενήντα δολαρίων...
Γι αυτό λοιπόν μην πατάτε τη χλόη, για να μη την "πατήσετε"

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com

Sunday, August 11, 2013

Δέν σας ξεχνούμε ποτέ...















Σολωμός Σολωμού - Τάσος Ισαάκ

Λαός που θυμάται και τιμά τούς ήρωες του είναι ζωντανός και προορισμένος να σηκωθεί και να μεγαλουργήσει ακόμη και αν ζει βυθισμένος σε σκότος ζοφερό. Λαός που δεν θυμάται εκείνους που χύσανε το αίμα για τη λευτεριά του και ζει μέσα στην κραιπάλη, αυτός είναι καταδικασμένος να μείνει αιώνια στο σκότος τού θανάτου. Καιρός είναι λοιπόν να επιλέξουμε τι είδους μοίρα μάς ταιριάζει. Γιατί εμείς θα την έχουμε επιλέξει αφού ο Θεός, έχοντας προικίσει τον Ελληνισμό με ατελείωτη στρατιά γενναίων πολεμιστών για παιδιά του, θέλει να ζήσουμε, να τον δοξάσουμε και να δοξαστούμε. Και αυτού ακριβώς τού διαμετρήματος σπουδαίοι Έλληνες υπήρξαν οι γιοι τού Ευαγόρα Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού. Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές δεν γνωρίζουμε τι πάει να πει λήθη. Δεν το γνώριζαν αυτό το αναξιοπρεπές και ανθελληνικό πράμα ο Ισαάκ και ο Σολωμός. Γι’ αυτό και ακολούθησαν ο ένας τον άλλο στο ταξίδι προς την αθανασία. Δεν ήσαν μονάχα συγγενείς εξ αίματος αλλά και εκ πνεύματος. Δεν λάτρεψαν τη σκλαβιά τής δήθεν ανεξαρτησίας και το σκοτάδι τού καθημερινού θανάτου. Πόθησαν σαν γνήσια τέκνα της την Ένωση με την Μάνα Ελλάδα και το Φως τής Αιώνιας Ζωής. Ισαάκ και Σολωμέ δεν σας ξεχνούμε ποτέ. Δεν ξεχνούμε εκείνο το μαρτυρικό 1996 που είχε άλλωστε δείξει νωρίς τις διαθέσεις του από την τραγική νύκτα των Ιμίων. Η προδοσία και ο ραγιαδισμός λοιπόν πλακώνανε Αθήνα και Λευκωσία και κάθε σκυμμένη και θλιμμένη Ελληνίδα Γη. Και τότε ακριβώς, στον σωστό χρόνο, ξεπρόβαλε ο Τάσος Ισαάκ μαζί με τους συντρόφους του, επάνω στις μηχανές τους, εκεί στο μεγάλο σύμβολο τού αγώνα για λευτεριά. Λένε πως στους σύγχρονους καιρούς των διακρατικών συνεννοήσεων οι διαχωριστικές γραμμές και τα τείχη πέφτουν. Είναι ψέμα. Τα τείχη τής τυραννίας δεν πέφτουν αν πρόκειται για το Ελληνικό Έθνος μέχρι να τα ρίξουν οι λεβέντες του. Αυτό ακριβώς ξεκίνησε να κάμει ο Ισαάκ. Να διαδηλώσει την επιθυμία του να πέσει το τείχος των Τούρκων και των ψευτοσυμμάχων ειρηνιστάδων και τής υποκρισίας τής ελληνόφωνης. Εναντίον όλων αυτών των τυράννων κινήθηκε ο Γενναίος Έλληνας.  Εισερχόμενος μάλιστα εντός τής διακεκαυμένης περιοχής με περισσό θάρρος ο Ισαάκ δήλωσε κάτι παραπάνω. Κάτι που εν τέλει υπέγραψε με το ίδιο του το αίμα αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του οικογένεια. Αυτό ήταν η πρόθεσή του να δει τον πόθο του πράξη. Να κάνει με τα ίδια του τα χέρια αυτόν τον πόθο πράξη κι όχι να περιμένει άλλες χαμένες γενιές και άλλους ψευτοσωτήρες με τα χαρτιά τής συνύπαρξης θύτη και θύματος ως συμφωνίες. Είχε συγκάτοικο θερμό σ’ αυτό το αγιασμένο όραμα τον ξάδερφό του Σολωμό Σολωμού. Ο Σολωμός ήταν το ίδιο ανυπόμονος και ανυπότακτος Έλληνας. Δεν δέχτηκε ποτέ του το τουρκικό ρόπαλο που έπεσε στον σύντροφό του στον καλό αγώνα. Ο Σολωμός δεν είδε ποτέ του τη ζωή σαν ένα σταθμό ατιμωτικής ακινησίας και εφησυχασμού. Είχε καρδιά μέσα στα στήθη του γεμάτη εθνική υπερηφάνεια, αγάπη και πίστη. Τον ίδιο λυτρωτικό σκοπό και το ίδιο πάθος να περπατήσει λεύτερος στα προγονικά εδάφη. Ο Σολωμός δεν δέχτηκε τον βάρβαρο θάνατο τού Τάσου. Δεν δέχτηκε σε καμία περίπτωση πως το αίμα το ελληνικό θα χυνόταν άδικα. Δεν δέχτηκε πάνω από όλα να εγκαταλείψει τον αγώνα, γιατί ο Έλληνας που το πράττει αυτό είναι μονάχα ο δειλός και ο νεκρός. Δειλός δεν υπήρξε ποτέ το παλικάρι με το τσιγάρο στα χείλη και γνώριζε μα και πίστευε πως η απόλυτη ηρεμία για τη Φυλή μας υπάρχει μονάχα στα νεκροταφεία. Ο Ισαάκ και ο Σολωμός ήξεραν και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Κάτι που περνάει σαν λάβαρο και σαν παρακαταθήκη από Εθνικιστή σε Εθνικιστή τού Μεγάλου Γένους μας. Πως η μεγαλύτερη Τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για εμάς και τα παιδιά μας είναι να τούς θυμόμαστε κάθε μέρα τής ζωής μας με την προοπτική να κάνουμε τον Όρκο Πίστης Νίκη στο Πεδίο τής Τιμής. Η Μεγαλύτερη Τιμή στους Γενναίους Έλληνες είναι να φτάσουμε στον Ιερό Σκοπό, να σπάσουμε συρματοπλέγματα και δεσμά και να απλώσουμε την Ελληνική Σημαία. Αυτό ακριβώς έπραξαν τα δύο αθάνατα αδέρφια μας και αυτό ακριβώς θα πράξουμε κι εμείς. Τώρα πια ο λαός γνωρίζει. Το έμαθε μέσα από σκληρές δοκιμασίες είναι αλήθεια αλλά κι αυτό μετράει. Η αδικία για το Έθνος μας δεν θα πάψει ποτέ αν δεν εκλείψει αυτός ο μισερός και συμπλεγματικός εσμός που τη γεννάει, όποια γλώσσα κι αν μιλάει. Οι δε προκλήσεις που δεχόμαστε πάλι εκεί στην αγαπημένη θάλασσα που μάς αγκαλιάζει με στοργή δείχνουν πως ο Θεός σήμανε την ώρα τής δικαίωσης, την ώρα που τα λάβαρα θα ξεδιπλωθούν κάτω από το βλέμμα Εκείνου και των Μεγάλων Πρεσβευτών μας στην Γη τής Αθανασίας. Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά μπροστά σας αδέρφια Τάσο και Σολωμέ και ετοιμαζόμαστε να στείλουμε τον Τουρκομογγόλο στον αγύριστο. Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω οι Αθάνατοι Ήρωες...

Αναδημοσίευση απο την έγκυρη, αμερόληπτη ενημέρωση Greek National Pride

Tuesday, August 6, 2013

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε...

Δύο νέοι blogoφίλοι, ο Νούνης Παύλος και η Μαριέτα Ιωσηφίδου με "ανακάλυψαν" πρόσφατα και με μεγάλη προθυμία έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν άρθρα μου στο πρωτότυπο "Δημιουργικό-Εποικοινωνιακό" blog τους dimiourgia-epikinonia.blogspot.gr
Τα άρθρα συνοδεύονται με κολακευτικά για το άτομό μου λόγια.
Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αφού οι φίλοι τυγχάνει να είναι και Θεσσαλονικείς. Την πανέμορφη νύμφη του Θερμαικού όπου έζησα τα πέντε πιό όμορφα χρόνια της ζωής μου...
Απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας μου δημοσιεύω μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες Retro κάποιας άλλης -  διαφορετικής εποχής...
Νούνη και Μαριέτα, ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου ξαναγυρίσατε γλυκές αναμνήσεις...



                                          Μπροστά στον Λευκό Πύργο  1965
 
 
 
Στη λεωφόρο  Νίκης
 
 

                            Με συναδέλφους έξω απο το ξενοδοχείο Mediterranee

 
   Στο ξενοδοχείο Mediterranee με τους συναδέλφους και καλούς φίλους Μαίρη και Νίκο


Monday, August 5, 2013

Εσείς τι λέτε;


 
Προκλητικές αποδοχές...

Την ώρα που αυξάνονται συνεχώς οι τιμές των εισιτηρίων του Métro και των άλλων αστικών μέσων μαζικής μεταφοράς, με συνεχή κρούσματα του δικτύου που θεωρείται αρκετά παλιό και συχνά αφήνει τους επιβάτες κυριολεκτικά στη μέση του τούνελ,η Société de transport de Montréal αποφάσισε να αυξήσει κατά 10% τους μισθούς των σαράντα περίπου ανωτάτων στελεχών της.Το ανώτατο στέλεχος της STM παίρνει σχεδόν $ 300,000. Δέκα τοις εκατό λοιπόν ενώ παράλληλα η μέση αύξηση στον κανονικό μισθό ενός απλού πολίτη το 2012 κυμαινόταν στο 2,8%. Δέκα από τους διευθυντές της STM έλαβαν περισσότερα από $240,000 τον περασμένο χρόνο και βέβαια οι δέκα πολλαπλασιάστηκαν αφού το 2010 η εταιρία λειτουργούσε με μόνο έξι διευθυντές.Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της αύξησης, το 2011 ο μέσος όρος αποδοχών ενός διευθυντή στην εν λόγω εταιρία ήταν $ 163,793 και το 2012  $ 172,947. Σχεδόν $ 10,000 παραπάνω. Και βέβαια τα πακέτα των αποδοχών τους, εκτός από τους μισθούς και τα μπόνους, συνθέτουν και πολλές άλλες παροχές όπως εταιρικά αυτοκίνητα, κινητά, χρήση πιστωτικών καρτών, επιμέρους ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προγράμματα κλπ. Ο πρόεδρος της Société de transport de Montréal δικαιολόγησε τις αυξήσεις στην καλή "απόδοση" των υπαλλήλων και στην περικοπή κάποιων άλλων θέσεων με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι διευθυντές να αναλάβουν ένα μέρος των καθηκόντων εκείνων που έφυγαν. Για να πάρετε φίλοι αναγνώστες μία ιδέα των ποσών αυτών, ο πρόεδρος για παράδειγμα της Agence métropolitaine de transport, υπεύθυνος για τα προαστιακά τρένα, παίρνει  183,000 το χρόνο. Σε αντίθεση με αυτόν, $ 156,000 παίρνει ο δήμαρχος του Μόντρεαλ. Και ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η πρωθυπουργός του Κεμπέκ, Pauline Marois παίρνει $ 180,000. Δηλαδή, οι ως άνω αυξήσεις ξεπερνούν ακόμα και τον πρωθυπουργικό μισθό!
Σε αντίθεση, η αύξηση στους οδηγούς των μέσων μαζικής μεταφοράς - λαμβανομένου υπόψη ότι υπάγονται στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα - δεν ξεπέρασε το 2%! Συγκεκριμένα μάλιστα ήταν χαμηλότερη από τον μέσο όρο νομίμων αποδοχών, σύμφωνα πάντοτε με την στατιστική υπηρεσία.
Τα συμπεράσματα δικά σας...

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com