Ενα σοβαρό πρόβλημα, που δυστυχώς έχει αγγίξει και την παροικία μας με όλες τις γνωστές συνέπειες, είναι ό τζόγος.
Χιλιάδες συμπολίτες μας, σύμφωνα με διαπιστώσεις εμπειρογνωμόνων, έχουν την άμεση ανάγκη της ψυχιατρικής για να θεραπευτούν από τις κακές επιπτώσεις του τζόγου.
Οι παίκτες, που έχουν την ατυχία να κερδίζουν στα πρώτα τους βήματα, ποντάρουν στην συνέχεια περισσότερα χρήματα, αυξάνοντας τον κίνδυνο. Όταν χάσουν πια τα πάντα πέφτουν σε μία κατάσταση πλήρους απογοήτευσης και μελαγχολίας. Είναι πλέον θέμα χρόνου να οδηγηθούν στην οικονομική καταστροφή, ή ακόμη και να καταλήξουν σε ειδική κλινική για "αποτοξίνωση".
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει ή δεί οικογένειες να δυαλύονται και επιχειρήσεις να κάνουν πτώχευση λόγω της «κακής» αυτής συνήθειας.
Οι τζογαδόροι είναι άνθρωποι επικίνδυνοι για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στα γραφεία που δανείζουν , τα οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια «ξεφυτρώνουν» σαν μανιτάρια , καθώς το πάθος του τζογαδόρου τα συντηρεί 100%. Να μη παραλείψουμε βέβαια τους «νονούς» της νύχτας που θυσαυρίζουν «ταίζοντας» το πάθος των θυμάτων τους. Ο τζόγος όμως πέρα απο το πάθος, είναι αρρώστια. Ο τζογαδόρος θα παίξει και την τελευταία του δεκάρα και στην συνέχεια θα ψάξει να βρει δανεικά χρήματα. Δεν παίζει για την νίκη, αλλά για τις συγκινήσεις που του προσφέρει το παιγνίδι.
Ακόμη κι αν, υποθέσουμε, γίνει πάμπλουτος, κινδυνεύει να ξαναβρεθεί στο χείλος της καταστροφής ανά πάσα στιγμή. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο πολύ το πόσα χρήματα θα χάσει. Αυτό που τον τρομάζει είναι η πιθανότητα να μην μπορεί να ξαναπαίξει. Ο τζογαδόρος χρειάζεται την άμεση βοήθεια των δικών του ανθρώπων και των ειδικών.
Η ίδρυση του Casino εδώ στο Μόντρεαλ, αλλά και των γειτονικών «Loto-φρουτάκια» ήταν ότι το χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί.
Συνήθως το κακό αρχίζει με την πρώτη «επίσκεψη» της παρέας στο Casino, για «πλάκα» . Τελικά η «πλάκα» για πολλούς γίνεται τρόπος ζωής. Βέβαια, το Casino , σαν κρατικό «ίδρυμα» που είναι, «νοιάζεται» για τους πελάτες του και φροντίζει να τους «συμβουλεύει» να είναι «εγκρατείς» ώστε το παιχνίδι να μη τους γίνει εξάρτηση. Μάλιστα, δίνει «εγγυήσεις» σε όσους υπογράφουν σχετική δήλωση πώς δέν θα τους επιτρέπεται η είσοδος!
Τώρα πώς γίνεται και οι φύλακες «παθαίνουν αμνησία» και τους αφήνουν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Όλα αυτά, λίγο πολύ, είναι γνωστά . Εκείνο που πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε είναι ότι για το κράτος δέν είμαστε τίποτε παραπάνω απο αριθμοί. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τον πειρασμό του τζόγου, είναι να μελετήσουμε τους πραγματικούς αριθμούς των πιθανοτήτων στα τυχερά παιχνίδια. Αν τους καταλάβουμε , τουλάχιστον θά είναι πλέον εις γνώσιν μας οι οποιεσδήποτε συνέπειες...
Μιχάλης Τελλίδης
Χιλιάδες συμπολίτες μας, σύμφωνα με διαπιστώσεις εμπειρογνωμόνων, έχουν την άμεση ανάγκη της ψυχιατρικής για να θεραπευτούν από τις κακές επιπτώσεις του τζόγου.
Οι παίκτες, που έχουν την ατυχία να κερδίζουν στα πρώτα τους βήματα, ποντάρουν στην συνέχεια περισσότερα χρήματα, αυξάνοντας τον κίνδυνο. Όταν χάσουν πια τα πάντα πέφτουν σε μία κατάσταση πλήρους απογοήτευσης και μελαγχολίας. Είναι πλέον θέμα χρόνου να οδηγηθούν στην οικονομική καταστροφή, ή ακόμη και να καταλήξουν σε ειδική κλινική για "αποτοξίνωση".
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει ή δεί οικογένειες να δυαλύονται και επιχειρήσεις να κάνουν πτώχευση λόγω της «κακής» αυτής συνήθειας.
Οι τζογαδόροι είναι άνθρωποι επικίνδυνοι για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στα γραφεία που δανείζουν , τα οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια «ξεφυτρώνουν» σαν μανιτάρια , καθώς το πάθος του τζογαδόρου τα συντηρεί 100%. Να μη παραλείψουμε βέβαια τους «νονούς» της νύχτας που θυσαυρίζουν «ταίζοντας» το πάθος των θυμάτων τους. Ο τζόγος όμως πέρα απο το πάθος, είναι αρρώστια. Ο τζογαδόρος θα παίξει και την τελευταία του δεκάρα και στην συνέχεια θα ψάξει να βρει δανεικά χρήματα. Δεν παίζει για την νίκη, αλλά για τις συγκινήσεις που του προσφέρει το παιγνίδι.
Ακόμη κι αν, υποθέσουμε, γίνει πάμπλουτος, κινδυνεύει να ξαναβρεθεί στο χείλος της καταστροφής ανά πάσα στιγμή. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο πολύ το πόσα χρήματα θα χάσει. Αυτό που τον τρομάζει είναι η πιθανότητα να μην μπορεί να ξαναπαίξει. Ο τζογαδόρος χρειάζεται την άμεση βοήθεια των δικών του ανθρώπων και των ειδικών.
Η ίδρυση του Casino εδώ στο Μόντρεαλ, αλλά και των γειτονικών «Loto-φρουτάκια» ήταν ότι το χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί.
Συνήθως το κακό αρχίζει με την πρώτη «επίσκεψη» της παρέας στο Casino, για «πλάκα» . Τελικά η «πλάκα» για πολλούς γίνεται τρόπος ζωής. Βέβαια, το Casino , σαν κρατικό «ίδρυμα» που είναι, «νοιάζεται» για τους πελάτες του και φροντίζει να τους «συμβουλεύει» να είναι «εγκρατείς» ώστε το παιχνίδι να μη τους γίνει εξάρτηση. Μάλιστα, δίνει «εγγυήσεις» σε όσους υπογράφουν σχετική δήλωση πώς δέν θα τους επιτρέπεται η είσοδος!
Τώρα πώς γίνεται και οι φύλακες «παθαίνουν αμνησία» και τους αφήνουν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Όλα αυτά, λίγο πολύ, είναι γνωστά . Εκείνο που πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε είναι ότι για το κράτος δέν είμαστε τίποτε παραπάνω απο αριθμοί. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τον πειρασμό του τζόγου, είναι να μελετήσουμε τους πραγματικούς αριθμούς των πιθανοτήτων στα τυχερά παιχνίδια. Αν τους καταλάβουμε , τουλάχιστον θά είναι πλέον εις γνώσιν μας οι οποιεσδήποτε συνέπειες...
Μιχάλης Τελλίδης
No comments:
Post a Comment