Total Pageviews

Thursday, March 19, 2009

Εσείς τι λέτε;


Η Άλλη Ελλάδα

Πλησιάζει η ημέρα κατά την οποία ο απανταχού ελληνισμός θα εορτάσει την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, της 25ης Μαρτίου 1821.
Και η οργανωμένη παροικία μας - όπως το συνηθίζει - θα δώσει το δυναμικό της παρών στις εορταστικές εκδηλώσεις, με αποκορύφωμά την καθιερωμένη μεγαλοπρεπή παρέλαση.

Και ενώ σύσσωμοι οι ανά τον κόσμο ομογενείς ετοιμάζονται να τιμήσουν το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους, στην γενέτειρα ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν με διάφορα επιχειρήματα την κατάργηση των παρελάσεων κατά τις εθνικές επετείους!
Η συγκεκριμένη πρόταση εντάσσεται βέβαια στο γενικότερο πλαίσιο της συντονισμένης προσπάθειας κατάργησης κάθε τι του εθνικού στην σημερινή Ελλάδα της συνεχούς «υποχώρησης».

Για τον κάθε συνειδητό έλληνα, η παρέλαση κατά τις εθνικές επετείους αποτελεί μία εκδήλωση εθνικής μνήμης και απότισης φόρου τιμής στους ένδοξους προγόνους μας αλλά και το κοινό παρελθόν μας. Και η κατάργησή της σημαίνει την αποκοπή με το παρελθόν και τις ρίζες μας.
Σημαίνει την κατάργηση ενός σημαντικού τμήματος μιας λαμπρής σελίδας της ιστορίας μας πού γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε τα μεγάλα έργα των ηρώων μας.

Η ανοχή της (εκάστοτε) ηγεσίας στις συστηματικές προκλήσεις εναντίον κάθε εθνικής εκδήλωσης και ιερού συμβόλου του έθνους μας δεν έχει όρια!
Οι σύγχρονοι έλληνες πολιτικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρουσιάζονται τρομερά και αδικαιολόγητα ανεκτικοί στα αλλεπάλληλα πυρά της αμφισβήτησης όσον αφορά την ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Μέγα Αλέξανδρου, των εδαφών και υδάτων μας...

Απαράδεκτη ακόμη η ανοχή και συνοχή του κράτους στις πεισματικές προσπάθειες παραχάραξης της ελληνικής ιστορίας μέσα από τα σχολικά μας βιβλία!

Ευτυχώς όμως που υπάρχει η Άλλη - εκτός συνόρων - Ελλάδα των έξι τόσο εκατομμυρίων αποδήμων που ξέρει να αντιστέκεται, να διαμαρτύρεται και να αγωνίζεται για την εθνική μας υπόσταση.

Η Άλλη Ελλάδα που θυμάται το παρελθόν και κρατάει τη Ρωμιοσύνη μες στην καρδιά της.

Η Άλλη Ελλάδα που πρωτοστάτησε στον μακρύ και δύσκολο αγώνα της ανεξαρτησίας.

Η Άλλη Ελλάδα που τα παιδιά της με καμάρι και υπερηφάνεια θα παρελάσουν πάλι στην φιλόξενη λεωφόρο της Jean Talon, βροντοφωνώντας: ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ, ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ!

Εσείς τι λέτε;

Μιχάλης Τελλίδης
Μιχάλης Τελλίδης
el@tellides.com

Monday, March 16, 2009

Εσείς τι λέτε;


"Κρυφά σκολειά" πραγματικότητα ή μύθος;

Η αμφισβήτηση των κρυφών σχολείων τα χρόνια της τουρκοκρατίας εξακολουθεί να απασχολεί πολλούς σύγχρονους ιστορικούς.
Η στήλη, ερευνώντας το θέμα μέσα από έγκυρα έντυπα και σοβαρές αναφορές σας μεταφέρει - εν συντομία - και τις δύο απόψεις.
Σύμφωνα με μία παραδοσιακή αντίληψη, οι ποικίλες εντάσεις, οι διακρίσεις και οι κατατρεγμοί που υφίσταντο οι υπόδουλοι Έλληνες από τους Τούρκους, τους ανάγκαζαν συχνά να καταφεύγουν σε κρυφά σχολεία, προκειμένου να διδαχθούν τα παιδιά τους γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, στοιχεία της ελληνικής ιστορίας.
Η επίσημη πολιτική των σουλτάνων κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας επέτρεπε την ελεύθερη ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σχολείων κάθε βαθμίδας. Οι κατά τόπους πασάδες όμως, οι οποίοι διέθεταν μεγάλη αυτονομία στην άσκηση πολιτικής, ήταν συχνά απρόθυμοι να επιτρέψουν τη λειτουργία σχολείων σε μεγάλη κλίμακα.
Επίσημη απαγόρευση δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά τα σχολικά κτίρια μπορούσαν να δημευτούν και οι μαθητές ως άτομα να υποβληθούν σε ταλαιπωρίες έτσι ώστε στο τέλος να μην αξίζει τον κόπο να διατηρούνται τα σχολεία ανοιχτά .
Η προφορική παράδοση για τα κρυφά σχολεία αναφέρει πως λειτουργούσαν κυρίως σε εκκλησίες και μοναστήρια, με δασκάλους ιερείς, φιλάνθρωπους ή εκπαιδευτικούς, χωρίς επαγγελματική κατάρτιση, χρησιμοποιώντας ως αναγνωστικό βοήθημα τα ιερά βιβλία της εκκλησίας.
Υπάρχουν μαρτυρίες για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Ρωμιοί κατά την εκπαίδευσή τους, οι οποίες ανάγονται στους μεταπελευθερωτικούς χρόνους.
Επίσης ως μαρτυρία για το κρυφό σχολείο θεωρείται και το παιδικό τραγούδι:
"Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ,να πηγαίνω στο σκολειό..."
Γεγονός είναι πως ύπαρξη κρυφών σχολείων έχει αμφισβητηθεί από αρκετούς σύγχρονους ιστορικούς, καθώς πολλές αναφορές γι 'αυτά προέρχονται από τα μεταπελευθερωτικά χρόνια, από περιόδους δηλαδή όπου οι εθνικές κυβερνήσεις ήθελαν να τονώσουν το εθνικό αίσθημα.
Κύριο επιχείρημα είναι η έλλειψη πηγών σύγχρονων με τα κρυφά σχολεία. Φαίνεται ότι η πρώτη αναφορά σε κρυφό σχολείο γίνεται το 1825, μετά την Επανάσταση του 1821.
Επίσης, ως επιχείρημα κατά της ύπαρξής τους προβάλλεται και η φιλελεύθερη πολιτική των σουλτάνων στην εκπαίδευση των Ρωμιών, αφού αφθονούν οι πηγές για τη λειτουργία ελληνικών σχολείων σε πολλές περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Όσον αφορά το τραγουδάκι "Φεγγαράκι μου λαμπρό" και το συσχετισμό του με την ιδέα του κρυφού σχολείου, κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί "έναν μικρό μύθο" που ήρθε να ενισχύσει ένα μεγάλο μύθο, "τα 400 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής..."

Πραγματικότητα λοιπόν ή μύθος τα κρυφά σκολειά;

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com

Friday, March 13, 2009

"Τζόγος και συνέπειες"


Ενα σοβαρό πρόβλημα, που δυστυχώς έχει αγγίξει και την παροικία μας με όλες τις γνωστές συνέπειες, είναι ό τζόγος.
Χιλιάδες συμπολίτες μας, σύμφωνα με διαπιστώσεις εμπειρογνωμόνων, έχουν την άμεση ανάγκη της ψυχιατρικής για να θεραπευτούν από τις κακές επιπτώσεις του τζόγου.
Οι παίκτες, που έχουν την ατυχία να κερδίζουν στα πρώτα τους βήματα, ποντάρουν στην συνέχεια περισσότερα χρήματα, αυξάνοντας τον κίνδυνο. Όταν χάσουν πια τα πάντα πέφτουν σε μία κατάσταση πλήρους απογοήτευσης και μελαγχολίας. Είναι πλέον θέμα χρόνου να οδηγηθούν στην οικονομική καταστροφή, ή ακόμη και να καταλήξουν σε ειδική κλινική για "αποτοξίνωση".
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει ή δεί οικογένειες να δυαλύονται και επιχειρήσεις να κάνουν πτώχευση λόγω της «κακής» αυτής συνήθειας.
Οι τζογαδόροι είναι άνθρωποι επικίνδυνοι για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στα γραφεία που δανείζουν , τα οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια «ξεφυτρώνουν» σαν μανιτάρια , καθώς το πάθος του τζογαδόρου τα συντηρεί 100%. Να μη παραλείψουμε βέβαια τους «νονούς» της νύχτας που θυσαυρίζουν «ταίζοντας» το πάθος των θυμάτων τους. Ο τζόγος όμως πέρα απο το πάθος, είναι αρρώστια. Ο τζογαδόρος θα παίξει και την τελευταία του δεκάρα και στην συνέχεια θα ψάξει να βρει δανεικά χρήματα. Δεν παίζει για την νίκη, αλλά για τις συγκινήσεις που του προσφέρει το παιγνίδι.
Ακόμη κι αν, υποθέσουμε, γίνει πάμπλουτος, κινδυνεύει να ξαναβρεθεί στο χείλος της καταστροφής ανά πάσα στιγμή. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο πολύ το πόσα χρήματα θα χάσει. Αυτό που τον τρομάζει είναι η πιθανότητα να μην μπορεί να ξαναπαίξει. Ο τζογαδόρος χρειάζεται την άμεση βοήθεια των δικών του ανθρώπων και των ειδικών.
Η ίδρυση του Casino εδώ στο Μόντρεαλ, αλλά και των γειτονικών «Loto-φρουτάκια» ήταν ότι το χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί.
Συνήθως το κακό αρχίζει με την πρώτη «επίσκεψη» της παρέας στο Casino, για «πλάκα» . Τελικά η «πλάκα» για πολλούς γίνεται τρόπος ζωής. Βέβαια, το Casino , σαν κρατικό «ίδρυμα» που είναι, «νοιάζεται» για τους πελάτες του και φροντίζει να τους «συμβουλεύει» να είναι «εγκρατείς» ώστε το παιχνίδι να μη τους γίνει εξάρτηση. Μάλιστα, δίνει «εγγυήσεις» σε όσους υπογράφουν σχετική δήλωση πώς δέν θα τους επιτρέπεται η είσοδος!
Τώρα πώς γίνεται και οι φύλακες «παθαίνουν αμνησία» και τους αφήνουν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Όλα αυτά, λίγο πολύ, είναι γνωστά . Εκείνο που πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε είναι ότι για το κράτος δέν είμαστε τίποτε παραπάνω απο αριθμοί. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε τον πειρασμό του τζόγου, είναι να μελετήσουμε τους πραγματικούς αριθμούς των πιθανοτήτων στα τυχερά παιχνίδια. Αν τους καταλάβουμε , τουλάχιστον θά είναι πλέον εις γνώσιν μας οι οποιεσδήποτε συνέπειες...

Μιχάλης Τελλίδης

Friday, March 6, 2009

Εσείς τι λέτε;


Γυναίκες και ιεροσύνη...

Στις 8 Μαρτίου 1857 οι εργαζόμενες γυναίκες στη Νέα Υόρκη κάνουν απεργία με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα αλλά ο δρόμος για ίσα δικαιώματα ανδρών-γυναικών άνοιξε, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.
Αργότερα, ο ΟΗΕ καθιέρωσε την 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Παρ΄ όλες όμως τις «επιτυχίες» των γυναικείων κινημάτων για πλήρη ισότητα των δύο φύλλων, πολλά επαγγέλματα αλλά και λειτουργήματα εξακολουθούν να θεωρούνται αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.
Τι κι αν η γυναικεία χειραφέτηση είναι πια μια πραγματικότητα; Τι κι αν οι γυναίκες είναι πια ίσες με τους άνδρες απέναντι στον νόμο; Για την ηγεσία των μεγάλων χριστιανικών δογμάτων - τουλάχιστον - οι γυναίκες έχουν περιορισμένα δικαιώματα.
Ο αποκλεισμός των γυναικών από τα ιερατικά καθήκοντα σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με λόγους θρησκευτικούς. Άλλωστε, στις αρχαίες θρησκείες οι ιέρειες ήταν πολύ συνηθισμένες και έχαιραν της εκτίμησης των πιστών. Συνεπώς πρόκειται για μια παράδοση.
Η κοινωνία όμως προχωρά μπροστά. Έτσι, πρώτη η Αγγλικανική Εκκλησία χειροτόνησε γυναίκες κληρικούς. Στην εβραϊκή θρησκεία οι γυναίκες ραβίνοι είναι πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα, οι συντηρητικοί δέχθηκαν και τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες στις ραβινικές τους σχολές.
Σχετικό ψήφισμα κατατέθηκε πρόσφατα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Εκκλησία της Ελλάδας, που θεωρεί τον ρόλο της γυναίκας καθαρά βοηθητικό, υπέβαλε ένσταση εναντίον της πρότασης.
Το Καναδικό Ρωμαιοκαθολικό Κίνημα υπέρ της χειροτονίας γυναικών ιερειών με επικεφαλής την επίσκοπο Πατρίτσια Φρέζεν, αψηφώντας το Καθολικό δόγμα, προχώρησε στην χειροτονία πέντε γυναικών στο Τορόντο. Το Βατικανό όπως είναι φυσικό δεν αναγνώρισε την ενέργεια αυτή.
Η Φρέζεν, που χειροτονήθηκε σε μια μυστική τελετή, έθεσε ξεκάθαρα το ερώτημα: Τι είσαστε εσείς οι προνομιούχοι άνδρες, να θεωρείστε οι εκπρόσωποι του Θεού πάνω στη γη; Γιατί δεν μπορούν οι γυναίκες να είναι ιερείς και επίσκοποι; Με ποια λογική;
Το γεγονός ότι η Εκκλησία εξακολουθεί να λειτουργεί σαν φρένο σε αλλαγές που σκοπεύουν να ρυθμίσουν τον κοινωνικό ιστό με ένα καινούργιο, πιο φιλελεύθερο τρόπο, αλλά και τα απανωτά σκάνδαλα των κληρικών, ίσως να ευθύνονται εν μέρει για την δημιουργία φεμινιστικών κινημάτων τύπου Φρέζερ. Ίσως...
Οι αντιπαραθέσεις πάντως για το θέμα της διεκδίκησης του αξιώματος της ιεροσύνης από τις γυναίκες συνεχίζονται, με έντονο μάλιστα ρυθμό...

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης