Total Pageviews

Friday, January 23, 2009

Εσείς τι λέτε;

«Καήκαμε!»

Η παροικία μας τον τελευταίο καιρό ξαναζεί έναν μεγάλο εφιάλτη!
Το οριστικό - όπως φαίνεται - «κάψιμο» των δορυφορικών καρτών.
Μας ξάφνιασε το γεγονός. Μας βρήκε απροετοίμαστους, κυριολεκτικά ανήμπορους να αντιδράσουμε μπροστά στην αναπάντεχη αυτή «απώλεια» της «λατρεμένης» δορυφορικής.
Στο εξής, η ζωή μας δεν Θάνε πλέον η ίδια...
Παντού κυριαρχεί σκοτάδι, μαύρη μοναξιά, απομόνωση...
Έτσι ξαφνικά,...χάσαμε τις «Επτά θανάσιμες πεθερές», τις «Υποδείξεις» του Ευαγγελάτου, τα «Ενημερωτικά Παράθυρα», τα «Παρατράγουδα» της Ανίτας, τους…φάλτσους «Fame-στορίτες!»
Αίφνης, τα χαζοκούτια σίγησαν...
Τη στιγμή μάλιστα που ο Στέφανος και η Όλγα …«Φιλούσαν τον γάιδαρό τους!»
Και οι ταλαίπωροι συμπάροικοι έτρεξαν πανικόβλητοι στους αρχιτέκτονες των μαύρων κουτιών, «ακουμπώντας» τον βιό τους, με την ελπίδα να ξαναβρούν το «χαμένο» φως τους!
Του κάκου όμως... Οι κάρτες «αποτεφρώθηκαν». Τελεία και παύλα!
Και τώρα τι γίνεται;
Τι θα κάνουμε χωρίς τις «7 Ζωές», τα «40 κύματα», την «Εκδίκηση της ξανθιάς!»
Τι θάχουμε να λέμε στους κουμπάρους, τους συμπέθερους, τους γείτονες...
Φοβάμαι πως θα μας φάει η πλήξη...
Σκέψου, ν΄ αρχίσουμε πάλι να καταπιανόμαστε με τα δικά μας...
Την Κοινότητα, τον Σύλλογο, τα Σχολεία.... Να το σκέφτεσαι και να σε πιάνει τρέλα!
Βέβαια, τώρα πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία. Θα αναγκαστούμε να επικοινωνούμε πάλι μεταξύ μας, να πηγαίνουμε ξανά στις Κοινοτικές Συνελεύσεις, να βλέπουμε Κόκκωνα, ν΄ ακούμε ραδιόφωνο...
Ποιος ξέρει; Ίσως μάθουμε πότε έχουμε εκλογές, ποιος είναι ο πρωθυπουργός του Καναδά, σε ποια χώρα ζούμε και τι καιρό θα κάνει στο Μόντρεαλ!
Ίσως πάρει το αυτί μας για την λαχειοφόρο και τον έρανο του Δημοσθένη!
Θα μου πείτε τώρα, μπανάλ πράγματα αυτά... τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με όλα αυτά τα ξεπερασμένα, τα πεζά, τα δικά μας τα καθημερινά....
Πάνω που «ανακαλύψαμε» την Ελλάδα και αρχίσαμε - επί τέλους - να «εμπλουτίζουμε» το νεοελληνικό μας λεξιλόγιο!
Βέβαια, οι «ατσίδες» πασχίζουν νύχτα-μέρα μπας και καταφέρουν να σβήσουν τις «καμένες» κάρτες και να μας δώσουν πίσω το «φως» μας!
Και τότε...«καήκαμε!»

Εσείς τι λέτε;
Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com

Tuesday, January 20, 2009

Η Αβάνα στο Κοινοτικό Κέντρο Μόντρεαλ


Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο» (εκδόσεις Ηλέκτρα 2008) παρουσιάζει η λογοτέχνης Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, όπως αναφέρει η παρακάτω πρόσκληση:
Η Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Κα Μαρία Καρνούτσου σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη «Ημερολόγιο Αβάνας»
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν η δήμαρχος του Πλατό Ελένη Φωτόπουλος, ο σύμβουλος τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας Θεοδόσης Δημητρακόπουλος, ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και διευθυντής του ΚΕΕΚ Στέφανος Κωνσταντινίδης, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει ο Ηλίας Μοσχάκης.
Θα ακολουθήσει δεξίωση και υπογραφή βιβλίων από τη συγγραφέα.

Κυριακή , 8 Φεβρουαρίου , 2-5 μ .μ.
Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο
5777 Wilderton Ave
Είσοδος ελεύθερη

Προσωπικά χαίρομαι που η καταξιωμένη λογοτέχνης επέλεξε να πραγματοποιήσει την εκδήλωση για την Αβάνα της στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο, καθώς επανειλημμένα μου έχει τονίσει πως θέλει να ενδυναμωθεί η σχέση της παροικίας με τον Ελληνικό Πολιτισμό αλλά και με την ίδια την Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ.
Πιστεύω πως η παρουσία της Ιουστίνης Φραγκούλη στην παροικία μας με τη δημιουργική φωνή της στα ελληνικά γράμματα, είναι μια τονωτική ένεση για όλους εμάς που τη διαβάζουμε και την περιβάλλουμε στη συγγραφική της πορεία και διαδρομή.
Αλλά τι είναι το νέο της βιβλίο «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο λυκόφως του Κάστρο»;
Πρόκειται για ένα ημερολογιακό κείμενο στον αγαπημένο μας τουριστικό προορισμό την Αβάνα, όπου η Ιουστίνη Φραγκούλη σκύβει με ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στους Έλληνες της Κούβας.
Προσωποκεντρικό και περιηγητικό ταυτόχρονα «Το ημερολόγιο», ξεναγεί στην Αβάνα του Κάστρο, του Τσε και του Χέμινγουαιη, σκιαγραφώντας την μετά την επανάσταση εποχή. Η καθημερινή Αβάνα της μουσικής, των πούρων, των καλλιτεχνών του δρόμου, των ιερειών της νύχτας, των μπαρ, της τουριστικής εποχής, περνά κινηματογραφικά μέσα από την πένα και τον φωτογραφικό φακό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.
Η συγγραφέας περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Αβάνας, συνομιλεί με επισκέπτες, αποκρυπτογραφεί τη νέα τάξη πραγμάτων στο λυκόφως του ηγέτη της Φιντέλ Κάστρο, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ.
Το βιβλίο αναφέρεται διεξοδικά στους λιγοστούς Έλληνες της Κούβας,«Γιατί εμείς έχουμε το ίδιο αίμα μπονίτα», όπως λέει ο ομογενής Κουβανός Χοσέ Λουϊ Γκίκας με το εστιατόριο στην ανατολική ακτή της Αβάνας...

Friday, January 9, 2009

Εσείς τι λέτε;


«Άσκοπη σπατάλη χρόνου»

Μπήκαμε λοιπόν αισίως στο 2009, αφήνοντας πίσω μας ένα χρόνο γεμάτο από όλα εκείνα - πολλά ή λίγα - που κάναμε.
Και βέβαια, οι σκέψεις τρέχουν και σε όλα εκείνα που είχαμε σχεδιάσει και που ποτέ δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε.
Όμως, δεν είναι η ώρα των ενοχών και της λύπης... Είναι η ώρα της χαράς και του σωστού προγραμματισμού.
Λέω χαράς γιατί, για να μπορούμε να διαβάζουμε αυτές τις γραμμές, είμαστε καλά. Τουλάχιστον όσο πιο καλά γίνεται.
Ζούμε, γι αυτό πρέπει να έχουμε θάρρος και ελπίδα. Αρκεί να σκεφτούμε πόσοι συνάνθρωποί μας υπέφεραν πέρυσι και βέβαια εξακολουθούν τα υποφέρουν.
Πολλοί έφυγαν από τη ζωή, άλλοι αποχαιρέτισαν δικούς τους ανθρώπους, αναρίθμητοι καταστράφηκαν, πόνεσαν, έχασαν την υγεία τους, τις δουλειές τους....
Ας μετρήσουμε και ας αξιολογήσουμε τις δικές μας ευλογίες, ξεκινώντας θετικά σχεδιάζοντας τα μελλοντικά μας βήματα.
Το ποιο σημαντικό – πιστεύω - που πρέπει να κάνουμε είναι να καθορίσουμε τις δικές μας προτεραιότητες της ζωής μας. Και μόνο όταν αυτές οι προτεραιότητες είναι ξεκάθαρες θα καταφέρουμε να έχουμε μία ισορροπημένη ζωή. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να προστατέψουμε τον προσωπικό μας χρόνο διότι, κάπου διάβασα, δεν υπάρχει πιο άδικο και σπάταλο πράγμα από του να αφήσουμε χρόνο να σπαταλείται ανούσια χωρίς κανένα συγκεκριμένο σκοπό.
Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που μας είναι σημαντικά και που σημαίνουν πολλά για μας και τη ζωή μας.
Αν σκεφθούμε τον πραγματικό χρόνο που τους αφιερώνουμε είναι πολύ πιθανό πως θα εκπλαγούμε φοβερά! Δηλαδή, είναι πιθανό να ανακαλύψουμε ότι τα πρόσωπα που σημαίνουν τόσα πολλά για μας παίρνουν μία ελάχιστη μερίδα από τον καθημερινό μας χρόνο.
Και το τραγικότερο είναι να διαπιστώνει κανείς ότι ο χρόνος περνά μακριά και από τις προτεραιότητές μας και από τα σημαντικά για μας και τη ζωή μας πρόσωπα...

Εσείς τι λέτε;
Ευστυχισμένος ο νέος χρόνος!

Μιχάλης Τελλίδης

Sunday, January 4, 2009

Εσείς τι λέτε;

«Γιορτές, τρίτη ηλικία και μοναξιά...»
Χριστούγεννα και όμως...
Ένα κομπολόι μετράει τη μοναξιά.... Το βλέμμα σκληρό, βλέπει ακόμη έναν χρόνο να φεύγει... Και τα παιδιά, χαμένα σε υποχρεώσεις με συντρόφους και οικογένειες δεν έχουν καιρό να σκεφτούν… να θυμηθούν...
Το σύνδρομο της «Άδειας Φωλιάς» , που διακατέχει τους γονείς όταν το παιδί ενηλικιώνεται και φεύγει από το σπίτι, είναι συνήθως η βάση συναισθημάτων απόρριψης και ματαίωσης, αλλά και αιτία κατάθλιψης στην τρίτη ηλικία….
(Άννα Περουτσή - εκπομπή ΝΕΤ)


Στην παροικία μας τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ.
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις...
Ο ζεστός Σύλλογος Ηλικιωμένων «Η Φιλία» τα Χριστούγεννα γεμίζει και προσφέρει πολύτιμη συντροφιά. «Τα Χριστούγεννα το κλίμα εδώ είναι πιο ζεστό», μας είπε η διευθύντρια, κυρία Ιωάννα Τσουμπλέκα. «Έρχεται περισσότερος κόσμος. Αυτές τις μέρες οι ηλικιωμένοι άνθρωποι γίνονται πιο ευαίσθητοι και έχουν μεγάλη ανάγκη από συντροφιά».
Η ανδρική «χρυσή ηλικία» αντιδρά κάπως διαφορετικά, λόγω νοοτροπίας κυρίως... Οι λέσχες και τα Mc Donald’s έγιναν μόνιμα καταφύγια για εκείνους που αναζητούν αδιέξοδο στη μοναξιά τους...
Στις γιορτές, ανάγκες και συναισθήματα εντείνονται. Το βλέμμα σπάει… Η κυρία Ελένη συγκινείται. Θυμάται το γιο της, που λείπει χρόνια στο Vancouver και δεν μπορεί να τη βλέπει συχνά.
Η κυρία Βάσω μιλά με παράπονο στην πρόθυμη εθελόντρια που συμπληρώνει τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες. «Πρέπει και εσείς οι νέοι να μας καταλαβαίνετε, και να μη μας παρατάτε...»
Η συναναστροφή με συνομήλικους δίνει ελπίδα και νέο ενδιαφέρον για τη ζωή, στους ηλικιωμένους. Όμως, όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης στη χαρά και τη λύπη τους. Τι να πούμε; Ότι πρέπει να επισκεπτόμαστε τους γονείς μας τώρα τα Χριστούγεννα; Ότι πρέπει να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο; Να τους κάνουμε κάποιο δωράκι; Είναι αυτονόητα πράγματα αυτά...
Λένε ότι για όσους ωριμάζουν, η «μέρα σκοτεινιάζει γρηγορότερα». Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά όμως, μάλλον αρκούν για να φωτίσουν τις μικρές μέρες που διανύουμε…

Αλήθεια, εσείς τι λέτε;
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μιχάλης Τελλίδης
tellides@cfmbradio.com